وبلاگ پزشکی التیام
فوریت های پزشکی
درمان ایدز با نیش زنبور!!! دانمشندان گزارش میدهند زهر زنبور با بستهبندی در کپسول نانو به ویروس میچسبند و بدون تخریب سلولها، ویروس ایدز را نابود میکند. ورود سم حشرات به بدن میتواند آسیبزا یا حتی کشنده باشد؛ اما محققان اخیرا دریافتهاند که در زهر زنبور مادهای وجود دارد که میتواند با قرارگرفتن در یک کپسول نانو به جنگ ویروس HIV برود.
هر کس تجارب متفاوتی از بیماری MSیا مولتیپل اسکلروزیس دارد برای بعضی افراد نشانههای MSخفیف هستند، برای دیگران شدیدتر. در بعضی افراد فقط یک علامت مشاهده میشود و در بعضی دیگر ترکیبی از علائم.
برخی علائم مهم در بیماری MSشامل اختلال در دید میباشد که ممکن است اولین علامت این بیماری باشد، که میتواند به صورت اختلال در دید، کاهش دید چشمان یا اختلال در دید رنگها باشد. بیحسی در دست و پا و حتی درک احساسات غیر طبیعی در صورت، بدن و اندامها یکی از شایعترین علائم MSمحسوب میشود. درد در تقریباً 50٪ بیماران دچار MSتجربه میشود. که به دلیل التهاب و آسیب به لایه پوشاننده فیر عصبی رخ میدهد، همچنین به دلیل سفتی و تغییرات مفاصل و عضلات ایجاد میشود و این تغییرات معمولاً باعث ضعف، کاهش دامنه حرکتی، محدودیت در حرکت و راه رفتن خواهد شد. ضعف عضلانی و یا لرزش غیر قابل کنترل نیز از علائم دیگر این بیماری است. لرزش غیر قابل کنترل خصوصاً هنگامی که شخص سعی در گرفتن چیزی یا حرکت پا دارد، رخ میدهد، فلج در فرم شدید MSرخ میدهد گر چه بیشتر بیماران دچار MSبه صورت گسترده ناتوان نمیشوند. سرگیجه و خستگی نیز از علائم تقریباً شایع MSمحسوب میشود و در بیش از 40٪ بیماران MSاختلال در گفتار نیز رخ میدهد. اخلالات در فعالیت مثانه و رودهها میتواند منجر به تکرار ادرار، کاهش کنترل مثانه و یبوست شود. افسردگی اغلب در بیماران دچار MSمشاهده میشود که البته واکنش MSنیست و تنها یک علامت محسوب میشود. کاهش شنوایی و خارش پوست نیز از تغییرات حس در MSبه شمار میرود. درمان با Botax در بیماران دچار MSدرمانی تقریباً جدید محسوب میشود. اگر بیمار دچار MSاسپاسم نداشته باشد، درمان با بوتاکس لازم نیست. بوتاکس نوعی توکسین بوتولیسم است. بیشتر مردم آن را در درمان موقت چروکها میدانند. در حالی که بوتاکس در درمان میگرن و درد عضلانی نیز مفید است و به همین جهت در بیماران دچار MSنیز به کار میرود. ترزیق معمولاً در عضله درگیر و دچار اسپاسم انجام میشود. در صورتی که تعداد زیادی عضله دچار اسپاسم باشد و یا عضله بزرگی درگیر باشد، این درمان امکانپذیر نیست. تزریق باید هر 3 ماه یک بار تکرار شود. البته در بیشتر موارد تزریق مکرر منجر به تولید آنتیبادی علیه توکسین میشود.یکی از کاربردهای درمانی بوتاکس در بیماران MS، در اختلال احتباس ادراری در بیماران است ولی در این مورد باید دقت شود که بیمار قابلیت استفاده از سوند را داشته باشد و میزان ادرار باقیمانده طی دو هفته پس از درمان اندازهگیری شود. (به ویژه در بیماران MSو دیابتی) و بر اساس علائم بیمار سوند ادراری تا زمانی که حجم ادرار باقیمانده بیشتر از 200 میلیلیتر است ادامه پیدا کند، تا به کمتر به ml200 برسد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر به نقل از ایسنا، امید میرود که با ساخت ژلی از این نانوذرات بتوان از ورود HIV به بدن جلوگیری کرد.
جزئی از زهر زنبور با بستهبندی در حبابهای بسیار کوچک میتواند HIV را ضربه فنی کند! دانمشندان با آزمایش سیستم ارسال در بشقابهای آزمایشگاهی گزارش میدهند که این نانوذرات به ویروس میچسبند و بدون تخریب سلولها، آن را نابود میکنند؛ فناوری که شاید روزی با آزمونهای بیشتر از ابتلا به HIV در بعضی افراد جلوگیری کند.
آنتونی گومز (Antony Gomes)، فیزیولوژیست دانشگاه کلکته در هند که کاربرد پزشکی زهرها را مطالعه میکند، میگوید: «قطعا این روشی بدیع است. گزارش اندکی درباره درمان مبتنی بر زهر علیه ویروسها موجود است. این نوع از پژوهش پتانسیل پیشرفت و توسعه محصولات را دارد.»
پژوهشگر پزشکی، جاشوآ هود (Joshua Hood) از دانشگاه واشنگتن در سینت لوئیس و همکارانش، تاثیر نانوذرات حامل سم را در آزمایشگاه بر HIV آزمودند. ذرات ترجیحا به HIV قفل شدند و محموله خود را تحویل دادند: جزء زهری – سمی با نام ملیتین (melittin) – حفرههای روی پوشش پروتئینی محافظ HIV را پر کرد و به شکل چشمگیر میزان ویروسها را کاهش داد. این پژوهش در نسخه کنونی آنتیوایرال تراپی به چاپ رسیده است.
آنها همچنین جزء زهری را در سلولهای سالم انسانی آزمایش کردند. اگرچه میدانیم ملیتین غشای سلولی را تجزیه میکند، این سلولهای انسانی به خاطر درمان چندان متاثر نشدند زیرا نانوذرات حاوی ملیتین با ساختارهای محافظی همراه بودند که در خارج آنها نصب شده بود.
این محافظها مثل ضربهگیر عمل میکردند تا نگذارند نانوذرات – و بهویژه زهر داخلشان – با غشای سلولی تماس یابد. این کار به نانوذرات اجازه میدهد تا با استفاده از یک سازه قفل کلید خاص در پوسته پروتئین ویروس چفت شوند و با ویروسهای بسیار کوچکتری پیوند یابند.
به نوشته تارنمای انجمن فیزیک، نویسندگان این مقاله سلولهای انسانی را از اندام جنسی بانوان انتخاب کردند که معمولا مکان ورود ویروس HIV هستند.
هود میگوید این یافتهها راه را برای آزمایش بیشتر با هدف بلندمدت ساخت ژلی حاوی این نانوذرات فراهم میکند.
برونو سارمنتو (Bruno Sarmento) محقق زیستفناوری از دانشگاه پورتوی پرتغال میگوید اگر بخواهیم از این دارو استفاده عملی کنیم، هنوز هم باید کارهای بسیاری انجام دهیم: «باید توجه بسیاری به تولید نانوذرات به روشی قدرتمند و همگن کرد تا یکنواختی دارو حفظ شود.» همچنین وی میگوید چنین ژلی نیاز به ویژگیهای چسبنده دارد تا مطمئن شویم که نانوذرات در محل درست باقی میمانند و از ورود ویروس به جریان خون جلوگیری میکنند.
Power By:
LoxBlog.Com |